Farkında mısınız bilmiyorum ama az önce “bir geçmiş zaman olur ki…” hikâyesinin içerisine girdiniz…
İsterseniz hiç suya sabuna dokunmadan, gözpınarlarınız patlamadan; “vay be, tıpkı benim hikâyem!” demeden hemen okumayı bırakabilir, usulca kendi hülyalarınıza dalabilirsiniz, lâkin yine desiz bilirsiniz… Zira ben, siz karilerim okusanız da okumasınız da zamanın muvakkat bir deminde yaşanmış bu öyküyü yazacağım.
Takvim yaprakları dokuzyüz doksanların henüz başlarını gösteriyor, yâni daha yeni yeni rüzgârı arkamıza aldığımız günler… Şimdi böyle rahat rahat söylediğime bakmayın, o dönemlerde benim için ne rüzgârın ne de zeminin bir önemi vardı.Evet, milliyetçiydim, millî meseleler hakkında coşup gürlüyor, tarih derslerinde Doğu Cephesi’nden girip Batı Cephesi’nden çıkıyor ve her sınavda yüz üzerinden yüz alıyordum. Ama ne gereği vardı şimdi bunların, yüksekokula gelmiş bir Karşıyakalı’nın yapacağı daha heyecanlı işleri olmalıydı, vardı da…
Yönetmen: Tamam, kestik!
Abd-ı Âciz: N’oldu yönetmenim?
Yönetmen: N’olacak Cumhur, meseleyi özelleştirme, okuyucu ne yapsın senin sergüzeştini?! Fazla şahsîleştirmeden aktar meseleyi!…
Abd-ı Âciz:İ yi de hocam işi özelleştiremezsem solcu arkadaşlara (buradaki solcu arkadaşlar kesinlikle bayan değildir,sakın yanlış anlaşılmasın) sabahlara kadar dâvâyı anlattığımı falan nasıl okuyucuya aktarabilirim ki? (İçimden:“Hayır, hikâye benim hikâyem, yazı benim yazım. Size n’oluyor ki, her şeye niye karışıyorsunuz anlamadım.”)
Yönetmen: Bir şey mi dedin Cumhur?
Abd-ı Âciz: Yok yok,haklısınız diyorum yönetmenim, hemen tashih ediyorum, merak etmeyin… Sergüzeşt neydi yâhû?
[vc_cta h2=”Yazının devamı Ayarsız dergisinde” style=”3d” add_button=”right” btn_title=”Abonelik Formu” btn_style=”3d” btn_shape=”square” btn_color=”danger” btn_link=”url:http%3A%2F%2Fayarsiz.net%2Fabonelik-formu%2F|||”]Ayarsız dergisini kitapçılardan edinebilir veya Abonelik formunu doldurarak adresinize getirtebilirsiniz.[/vc_cta]
