Şöyle başladığımı hatırlıyorum sözlerime: “İçimizden konuşmaktan kendi sesimizi unuttuk. İçimizi konuşmaktan kendi sözlerimizi tükettik. Ve sıkıldık, yorulduk… Hangi konuda ne söyleyeceği üç aşağı beş yukarı belli insanlar olarak biraraya geliyor, bir vazife gibi söylenmesi gerekenleri söylüyoruz. Sonra mutlu mesut dağılıyoruz. Ama yeni bir şey söylememiz ve kendi etrafımıza ördüğümüz bu duvarların ötesinde bakmamız lâzım.”
0
ürün:
0,00 ₺
