Aynayı kaldırdılar.
Önce yana doğru devrildim, çarpıldım, sonra tekrar düzeldim ama –sıralarsam anlamak ve anlatmak da kolaylaşır- ayaklarım kayboldu, sanki yavaşça yere gömüldüm, içimde utanca benzeyen ama bana âit olmayan bir şeyler kaynadı, güneş, hiçbir gözün göremeyeceği bir hızla değişti bakış açısını, mekânla ikimiz soğuduk birbirimizden ve dünyâ da bize katıldı, ardından toprak açıldı, küçüldüm, küçüldüm, aynada göğü gördüm ve yok oldum ya da vitrin camında yanılsamaya dönüştüm.
