Elin Kolombiyalı çiftçileri ormanda balya balya Amerikan doları ereksiyonu yaşarken Salim Abi ile ben koğuşta, ay ışığının hüküm giyemediği yerlerde, marleylerin arasından atmosferimize sızmaya çalışan bir grup hamam böceğini geri gitmeleri konusunda ikna etmeye çalışıyoruz. Marleylerin altı komple tahta. Çürümüş hep. Sırf bu yüzden her gece iki kişi hamam böceği nöbeti tutuyor. Işığı kapatmasan sorun yok aslında. Gardiyan Müfit, dokuz gibi ışıkları kapatarak tasarruf moduna alıyor mapushaneyi. İşte, her şey o vakit oluyor. Ne bulursak sıkıştırıyoruz tahtaların arasına. Ben, bu hamam böceklerini anlamıyorum; gün ışığı bunlarda fikir kabızlığına yol açıyor muhtemelen. Niye bütün aksiyon gece? Gece hayatı desen, tek yaptıkları iş tahtaların arasına sıkıştırdığımız kâğıt parçalarına kafa atmak. Bazıları atmıyor görüyorum. Bunlarda da uyanık olan arkadaşlar mevcut. Nedir yani bu karanlıkta raks etmek arzusu? Gerçi, bunlarda gece görüşü var. Bizim gündüz görüşümüz bile yok.
Hâlbuki bir ara bütün mapushaneyi ilaçlamışlardı. Gardiyan Müfit, bizim koğuşa özel olarak gıcık olduğundan bir çuval antibiyotiği toz hâline getirip basmış marleylerin gözüne. Bunlar da bildiğin İron Man olmuş. Böyle böcek olmaz ki zırhlı araç gibi hepsi.
Yataklara çıkmasalar her türlü yürüyüşe bir yere kadar müsaade ederiz de koğuşta sâdece biz yaşamıyoruz ki. Japon var bizim, maşrapa united. Korkuyor balık. Altı aydır bizimle, o kadar aç geziyoruz da beni yerler diye korkmuyor. İki tane hamam böceği görünce aklı başından gidiyor. Geçen maşrapadaki bütün suyu içmiş. Ulan, bir canlı kendi habitatını yutar mı?
Ne yapalım? Aksiyonu bol, diksiyonu bozuk kaderimiz, bize bir şeyler anlatmaya çalışsa da cenazeden cenazeye birbirini gören akraba götü gibi bir hücre yapılanması mevcut zihnimizde. Tercümeyi anlamıyoruz ki anlatılana kafa yoralım.
***
