“Geciken akış büyük bir felâkete neden oldu.”
M. Kondel
“Sizden o kadar hazzetmiyorum ki yazdıklarımı anlamamanız bana gurur veriyor.”
Bu Satırların Yazarı
Yeğeni Ali ve ben, Turhan, Yıldızkutusu’nda üçer gramına bir sürü para bayıldığımız kahvelerimizi içip çıkarken, dükkanın önünden akan ağır trafikte makas ata ata ilerleyen bir motosikletli kurye elimize bir zarf tutuşturdu. Zarfın üstünde KGE yazıyordu: “Kilit görev emri.”
Bu görevler hep sekiz kelimeden oluşuyordu. “Neden kelimeler, neden sekiz” gibi sorulara, hayatta bazı şeylere kapalı olduğumuz kadar kapalıydık. Kelimeleri alır, o kelimelere denk gelen bir diferansiyel denklem inşa eder ve bu denklemin günlük hayat boyutlusu bir şeyi hayata geçirir; çok az insanın anladığı soyut bir şeyi; bir olay zincirini, bir binayı, bir teşkilatı, bir şirketi, bir başarı hâli üreterek âlemlerdeki herhangi bir gezegenin en müsait yerine dikerdik. İşimizin adı buydu: Sâdece yapardık. Duygudurum kontrolümüzü en yüksek seviyede tutarak, sinirleri alınmış profesyonel bir hassasiyetle, en yüksek farkındalıkla sâdece yapılması gerekeni, yapılması gereken yer ve zamanda yapardık. Bu kadar basit. Çok soru sormak, soruları sorarken hedeflenen amaçla çelişir. Çok sormak yolcuya yolu kaybettirir. Sâdece yap. Omuz omuza ver ve kuantum dolanıklıktan imal edilmiş bir hançeri kötü bir dünyanın ta kalbine sok. Yürü Turhan, yürü Yeğeni Ali. Yürü ta ki kötülük de, kötü dünyalar da bitmez. Birinde kıyamet koparken kötülük diğerine aktarılır.
