Az sonra mağara resimlerinden günümüzün sinemasına kadar uzanan yolda kendi serencamını temaşa edeceksin. Birazdan ışıklar yeniden sönecek, karanlıkta kalacaksın… Ve gözlerini diktiğin beyaz perdeden hakikat zahir olacak…
Şimdi bir sayfa açıyorum sinemanın bizim olan kitabından… Bir Cincibir gazozu içebilir miyim? İçim yanıyor çünkü… Bak, Vahi Öz sesleniyor “Bediaaaaa” diye, şu eli yüzünde ağlayarak koşan hanım kız da Hülya Koçyiğit… Nasılda koşuyor değil mi? Farklı bir buğusu da var gözlerinin. Ayhan Işık ile Belgin Doruk aşkına ne dersin? Kartal Tibet ve Ediz Hun da kıyak adamlar doğrusu. Şu gördüğün nur yüzlü adam da Nubar Terziyan. “Ayşecik” diye tanıdığımız küçük kız da Zeynep Değirmencioğlu. Bak Ömercik ve Sezercik de orada.
Ekrem Bora’nın saçlarına kaç kız vurgundu acaba? Acaba kaç kez gizliden gizliye öpüldü Tarık Akan fotoğrafları… Cüneyt Arkın, Serdar Gökhan, İzzet Günay, Sadri Alışık ve Göksel Ersoy… “Ne adamlarmış ve kadınlarmış be” dedirtiyorlar hâlâ insana. Ya Fatma Girik’in simsiyah saçlarına dokunmak isteyen ve masmavi gözlerine dalıp gitmek isteyen kaç adam vardı? İlle de Türkan Şoray tabiî… O nasıl gözler öyle, kirpikler rimel parçalarcasına canlı. Filiz Akın ve Gülşen Bubikoğlu da âşık olunacak kadınlar doğrusu.
İşte hepsi burada tekmili birden Türk sinemasında… Kemal Sunal, Zeki Alasya ve Metin Akpınar… Erol Taş, Kenan Pars ve Kadir Savun… Bilal İnci, Hüseyin Peyda ve Turgut Özatay… Hulusi Kentmen, Murat Soydan, Fikret Hakan, Yılmaz Köksal ve Süleyman Turan… Halit Akçatepe, Münir Özkul, Adile Naşit, Bilal İnci ve Aliye Rona… Sami Hazinses, Suphi Kaner, Necdet Tosun ve Cevat Kurtuluş hepsi ama hepsi bu sayfalarda ve satır aralarında.
Türk sineması bir bakıma bizim hayatımız ve bizim gerçeklerimizdir. Ahlâklıyla ahlâksızın mücadelesi, zenginle yoksulun fazilet savaşı ve dahi büyük aşkların yâni bizim aşklarımızın hikâyesi… Fakat bu hikâyenin asıl görünmeyen bir yüzü var. Perdenin arkasında kalanlar ve perdede bizi yansıtanlar var.
