Şiir

Bir âyet beynimin zembereğini kuruyor… Herhangi biri şirk beşiğinde sallanırken Bir ihtimal, Fransa’dan kalma bir ihtilâl kopuyor kağıtta, Burjuva, Jakoben derken biraz da gözlerin giriyor işin içine. Savaşlar kopuyor, insanlar ölüyor, ben ölüyorum, Sen öyle güzel bakıyorsun ki monarşi yıkılıyor… Haklısın ben biraz politiğim, Sense fazlasıyla güzel… Bir âyet beynimin zembereğini kuruyor, Sen gülüyorsun, Ebu Leheb’in elleri kuruyor…

Âh bu güzel ölümler gözlerinden mi başlar, Saçların mı rüzgâr mı sallar bu kadim şehri? Soluğum adım adım vuslatında yavaşlar, Dudağın bala çalar en tehlikeli zehri. Yıldızların şarkısı içimde saklı durur, Her tınıda titretir gönül denen mabedi. Hasretin dalga dalga...

Karanlığın acı rengini kusuyorum, avuçlarımda kandan çizdiğim resimler ve ben her gece onları bağrıma basıyorum. Kuru gürültüler parçalıyor zihnimi, kutlu adları kovalıyor hâfızam... Bir ananın feryâdına çivilenmiş kulaklarım, bir yetimin gözyaşına düğümlenmiş gözlerim! Karanlığın acı rengini kusuyorum, avuçlarımda kandan çizdiğim resimler... Ne vakit...

Yâr adıyla başlayan her şiiri selâmla Yâr adını vird eyle, her anında kelâmla! *** Sen gündüzün rahmeti, sen gecenin nurusun Hurilerden ileri, meleklerden berisin Heybemde taşıyorum sevda kokan zülfünü Ömür sermayesinin belki de tek kârısın Seni sevdikten sonra gönlün ritmi değişti Gönlümdeki...