BELEMİR

Ekin, rüzgâr vurdukça bayraklaşıyor birden,

dalgalanıyor içten, rahmet yüklenmiş tarla.

Uzaklarda kurganlar, oturdukları yerden

kıyâm eyliyor tekmil, avâza nesir nesir…

Ne zaman yalnız kalsam o mağrur şarkılarla

gök, yüzünü öpüyor; gökyüzünü Belemir…

Açıyor beliğini hangi çiçeğe baksam,

hangi dilden konuşsam işliyor peteğini.

Atfı aşktan ibâret alelâde bir akşam

sen tehir etme, çık gel, o mis kokunu getir…

Kaldırınca o anaç yamaçlar eteğini

gök, yüzünü öpüyor; gökyüzünü Belemir…