Evrimin Son Halkası Olarak Biz

Dünyâ her zamânkinden daha hızlı dönüyor. Buna rağmen merkezkaç kuvveti artmadı, ağırlık kaybetmedik; aksine, herkesin her yerde aradığı ama ne hikmetse yine herkese doğuştan verili bulunan benlik ve özgüven gibi birkaç kavramın ardında kukla oynatan kibrimiz, şiştikçe şişti. Okyanuslar ekvator çevresine toplanıp suları derinleştirmedi, içimizin sığlığı bunca basit bir doğa olayından kaynaklanmıyor; ne de tektonik plakaların tekrar tekrar çarpışmasından doğan ve sonumuzu getirecek olan depremleri hissedebiliyoruz, kişiliksizliğimiz o kadar katı. Biz, hepimiz, buhrânın sınırlarını çok çok aşan kimlik çamurunun içindeyiz ama yüzebiliyoruz da.