Bir yazarın “süblimleşen öz geçmiş” hâline gelen marka kimliği, binbir emekle verdiği eserin önüne geçiyorsa eğer; bu hangi durumda bir başarı ya da hangi durumda bir hezimet olarak kabul edilir? Elif Şafak; nicedir başka yazarlar ve başka eserler için de tartışılan bu modern mefhumu, Türk edebiyatı çerçevesinde ele almak için muazzam bir örnek teşkil ediyor.
İnsan içten içe, hiçbir şey için önyargı ile hükme varmaması gerektiğini bilse de her sabah uyandığında, bu gerçeği unutarak güne başlıyor. Elif Şafak’ın son romanı “Havva’nın Üç Kızı” elime geçtiği vakit, böyle bir ön yargının tecelli etmesiyle oluşan hükümden muaftım desem, yalan söylemiş olurum. Çünkü Elif Şafak, bir “popüler kültür öğesi” olarak öyle kazınmış ki süper marketlerin “tatilde okunacak kitaplar” raflarına, insan ister istemez “Allah De Ötesini Bırak 2” kitabını yazan zatın kurduğu gibi, bir çeşit “metalaşmış rûhâniyet tezgâhı” ya da “çok satan olma yolunda gönül çelen istimdat düzeneği” ile karşılaşmayı bekliyor.
Pekiyi, söz konusu olan kişi herhangi bir roman yazarı iken “çok satmak” bir başarı sayıldığında, neden bu durum Elif Şafak için burun kıvırılacak bir olguya hatta “sâdık edebiyat okuyucusu” nezdinde bir hezimete dönüşüyor? Bir yazarın hem ticarî anlamda başarılı olmaya hem de mânevî bir pencere açarak, kazanılmış maddî sıfatların hükümsüzlüğünden dem vurmaya hakkı yok mu? Belki ideal bir dünyada evet, var. Ama söz konusu Elif Şafak olduğunda bunun neden rahatsız edici bir çelişki hâline dönüştüğünü Havva’nın Üç Kızı üzerinden anlatmaya çalışacağım.
[vc_cta h2=”Yazının devamı Ayarsız dergisinde” style=”3d” add_button=”right” btn_title=”Abonelik Formu” btn_style=”3d” btn_shape=”square” btn_color=”danger” btn_link=”url:http%3A%2F%2Fayarsiz.net%2Fabonelik-formu%2F|||”]Ayarsız dergisini kitapçılardan edinebilir veya Abonelik formunu doldurarak adresinize getirtebilirsiniz.[/vc_cta]
