Bir Modern Zaman Masalı

“…koltukta oturan anne masal okuyor.

Çocuk her öğle masalları beklerdi. Öğle uykusuna yatırılan çocuğa ille masal okunacak. Dev anaları, kel oğlanlar, peri kızları, masal padişahları, sağa dönse dayak sola dönse kötek yetimler, korkunç üvey analar, iyi kalpli süt nineler masallarda koşuşup duruyorlar. Çocuk gözlerini kapayınca onları tek başına yaşatırdı. Aslında uyumaz, uyur gibi yapar, masalların kişileriyle yeni, kendi uydurduğu masallara karışıp giderdi.”

Selim İleri

“Oğlu Ulay’a en güzel masalları okuyacak bir güzel insana Kadir Yılmaz’a”

1. Bir varmış… Bir yokmuş… Evvel zaman içinde kalbur saman içinde develerin tellal, pirelerin berber olmasının dahi şaşkınlıkla karşılanmayacağı, babamızın beşiğini tıngır mıngır sallamaktan, değil az ya da uz gitmek bir arpa boyu bile yol gidemediğimiz, masallardaki ejderhalardan bile daha korkunç insanların arz-ı endam ettiği, insanın insana tahammülünün azaldığı, ekmeğin aslanın ağzında olduğu zamanların birinde, hayat koşturmacasının, iş stresinin ve envaiçeşit gailenin yorduğu bir baba, kızıma gün boyunca gösteremediğim alâkayı bari uyumadan gösterip bir masal okuyayım diye düşünerek eline çok bilinen bir masal kitabını alıp kızının yatağının başına gelivermiş. Gâyesi kızına, kendi annesinin ona tatlı bir dil ve heyecanlı mimiklerle anlattığı; kendisinin de dinlemekten keyif aldığı bir masalı anlatmakmış. Masal küçük bir kızın başından geçenleri anlatmaktaymış. Baba, masalı ballandıra ballandıra okumaya başlamış, başlamış başlamasına da biricik kızı hiç de babanın çocukken annesini dinlerken olduğu gibi masaldan keyif alır görünmüyormuş. Baba masalın heyecanlı yerlerine geldiğinde bu durumu aşabilmek umuduyla belli belirsiz sesine gizem katıp okumaya devam ederken kız o ana kadar sabırla dinlediği hâlde bir anda isyân edivermiş:

“Ya babacım ya bu hikâye aşırı saçma.”