Türk sanat müziğinin kilometre taşlarından, Gâzi Paşa’nın da meşk meclislerinde defalarca dinlemeye doyamadığı merhume Safiye Ayla Hanım’ı, belki de son sahne performansında dinleme, izleme şansını yakalayabilmiştim. Hacettepe’deydim. Merkez kampüsteki büyük salonda bir özel konser tertip edilmişti. Hacettepe Üniversitesi Türk Sanat Müziği Korosu, TRT sanatçısı Nilgün Abışka’ya eşlik ediyordu. Konserin çok özel şeref konuğu ise bir dev, bir çınar isimdi: Safiye Ayla… Soluğu orada aldım. Hanımefendi’nin hemen arkasındaki sırada bir koltuk buldum kendime.
O akşam, doksan yaşındaki Safiye Hanım, iki ya da üç şarkı seslendirdi. İkisini çok net hatırlıyorum. İlki, Gâzi Paşa’nın çok sevdiği ve Çankaya sofralarında kendisine belki yüzlerce defa okuttuğu “Yanık Ömer” adlı, buram buram Millî Mücadele kokan şarkıydı. İkinci parçası ise Safiye Hanım’ın kendi bestelerinden ve benim de çok sevdiğim eserlerden biri olan “Ah bu gönül şarkıları” idi. Eminim ki pek çoğunuzun kalbinde yer etmiş bir şarkıdır. Ben yine de sözlerini hatırlatmak isterim:
Seninle doğan güldür bu gönül
Ah bu gönül şarkıları
Dilimdeki bülbüldür bu gönül
Ah bu gönül şarkıları
Durdu sevgi tasında gönül
Bir gençlik masasında,
İkimiz arasında bu gönül
Ah bu gönül şarkıları
Kavuşmanın tadını,
Ayrılık feryâdını
Taşır senin adını bu gönül
Ah bu gönül şarkıları.
