Kasım 2012
Çıkmaz sokak… Yaşamayan bilemez. Koşarak kaçan birinin kurtulmak umudu ile girdiği ve kocaman bir çıkmazla karşılaşıp yıkıldığı sokak: Çıkmaz sokak. Ve orada yaşayanlar… Bir çıkmaz sokak çocuğu ne düşünür bilir misiniz? Nasıl yetişir? Çıkmaz olduğunu bilmek. Her gün bir çıkmaza girmek. Hep, tek çâreye sarılmak ve tek yöne bakmak; sokağın çıkışına. Tıpkı Eflatun efendinin Mağarası gibi… İlim hiç merak etmedi çıkmazın çocuklarını. İnanmayan araştırsın, her büyük dâhinin mutlaka bir çıkmaz sokağı vardır. Bu yüzden kaderciliğe değil, çâre aramaya meyillidir, çıkmaz sokak çocukları… O sebeple hafakanlıdırlar ve o sebeple kabına sığmaz olurlar. Bir çıkmazdan bin çıkar yol bularak yaşamayı öğrenirler. Muhabbetli ve sır küpüdürler. Ağız ağıza evlerde yaşamak ve mahremi paylaşmak, onları ketum yapmıştır. Sanata meyillidirler. Dar alanı paylaşmak; dikkat melekelerini geliştirir, teferruata alıştırır, detaya odaklar. Büyük filozoflar, çıkmazın çıkardıklarıdır. Çıkmaz sokak, anlatılmaz yaşanır. Çıkmaz sokak ayrı bir âlem, ayrı bir kültürdür. Çıkmazda yaşayanlar kurtaracak koca dünyayı çıkmazlarından, inanın.
Ocak 2016
En büyük hayal kırıklığım kitaplardaki kahramanlara benzettiklerimdi. Sâdece benziyorlarmış, o kadar. Ne kahramandılar, ne de olacak karakterde.
En büyük korkum ise tanıdığım insanlara benzemekti. Hiç biri kitaplardaki gibi değildi. Çoğu, sıradan ve sıkan… “Onca yıl bunlarla nasıl geçer?” derdim. Geçiyormuş.
Ve kitaplara benzer yaşamak. Şimdi bakınca, hiç bir gerçek yazılan kurmacalar kadar ilginç değilmiş. Kitaplardakiler yazılan, hayattakiler ise yaşanan. Tercih mi? Her şey kuralına uymalı, çoğu zaman zor da olsa.
