Halep’te köylü bir Türkmen kız çocuğunun entarili hali gibi
Parmakların avucumda koşuyor,
İlk derse yetişemeyen tembel bir öğrenci kokun
Burnumun ucunda…
Ben ilkokul çağında günlük bir süttüm,
Sen kimsenin beslenmesine koyamayacağı kadar pahalı
Kibrit kutusu büyüklüğünde bir huzur,
Önlüğümün düğmeleri hiçbir zaman tam değildi.
Ya paramız yoktu kaliteli bir önlük almaya
Ya da her teneffüs senin için yapılan
‘’bir daha bakmayacaksın o kıza lan’’ kavgalarında
Kopan kol düğmelerim…
Ben seni en çok matematik derslerinde sevdim.
Bir insana değer vermeyi önce sayılardan öğrendim,
Sonra annemden, en son sen işte,
Bütün insanlardan değerli,
Bütün matematik derslerinden değerliydin benim için,
Bu yüzden ben matematikten hep sorumlu geçtim…
