“Aldım, verdim, aldım, verdim, aldım, verdim, ben seni yendim”
“Anıl”
“Mustafa”
“Oğuz”
Mustafa başkası, Oğuz ben. Bazen “aldım, verdim” yerine tükürükten tiksinmediğimiz, ağzımızın sâdece meybuz ile kirlendiği dönemde “yaş mı, kuru mu” yapılır, kazanan ilk oyuncuyu seçme hakkına sahip olurdu. Önce gol yollarında, sorun yaşamayan en iyi oyuncu alınır, eğer gönüllü ve kaleciliği iyi olan biri varsa ikinci olarak tercih edilirdi. Tontişullah oluşuma zıt muhteşem kaleciydim ve elastik bir panda olarak o zaman da dünyanın en iyi kalecisi olan Buffon’a taş çıkarıyordum. Boyum 1.50 idi ama 90’a uzanırken bin elli oluyor, kaleyi yerinde terk edişlerle maçın yıldızı seçiliyordum. Üç yer, beş atardık, çok atar hiç yemezdik bazen. Akşam ezanı elbet hakemin son düdüğü kabul edilirdi. Ne diyordum? Yemezdik, gol de yemezdik, yemek de aklımıza gelmezdi. Acıkınca bizi doyuran ise intikam duygusu olurdu. Halime Teyze’nin bahçesindeki meyvelere dadanırdık. Anıl forvet olduğu kadar, orman çocuğu Mogli’ydi de. Daldan dala hoop, o erik senin, bu incir benim, şu elma, bu yenidünya…
Maçın yorgunluğu ile elastik ve atletik oluşum geride kalırdı. Duvardan duvara atlamaya mecalim kalmaz, ağaç beni taşımaz korkusuyla da sâdece gözcülük vazifesini yapardım ancak ganimeti de eşit bölüşürdük. Cırcır olacağımızı bile bile avuç avuç meyve yerdik. Âh Halime Teyze ne kadar da tatlıydı meyvelerin, âh Cemal Amca kütür kütürdü eriklerin. O zamanlar lezzetinden ziyade intikam için dalardık bahçeye! İntikaaa-ham! Lüp gitti erik. Kaç topumuz gitti bahçelerine, kaçını yitirdik? Aramızda para toplar da alırdık topları, kimimiz bayram harçlıklarıyla, kimimiz meybuz için sakladıklarıyla. Bahçelerine kaçmaya görsün çökerdi Cemal Amca, top gitti; çığırırdı Halime Teyze, oyun bitti. Alınacak öç için çok beklemez, aynı gün çökerdik bahçeye ama kırmadan dalları, narince, kibar hırsızlardık.
