Bağdaş kurup oturmuştu. Altında, koca kıçının izin verdiği nispette kenarlardan taşan, bu hâliyle, cüssesinden olabildiğince küçük bir elbiseye, mecbûriyetten sığışmış şişman kadınların, düğme aralarından bel vermiş yağ tabakalarını andıran, yeşil-kırmızı bir minder vardı. Köy ağası dediğin karıların üstünden inmez zâten.
Elindeki et parçasının hâline acımıştım. Tütün ve esrar içmekten sararmış kırık dökük dişlerin zavallı oyuncakları. Siz yeşili çayırdan bilirsiniz, çimenden bilirsiniz. Lâğım çukurları, kendinizi artık bilmediğiniz zamânlarda, kara gözlü, delikleri irin kokan son duraklarınız, zarûrî cennetlerinizdir. Birkaç milyona eklenmiş birkaç yıllık ömrünüzde, ne oldu da bu rezâlete üşüştünüz?
Bütün uyumsuzluğunun üstüne dikilmiş duran o tavus kuşu tüyüne ne demeli? Sen dünyânın bilmem neresinde, kendi muhitinin en havalı, burnu o denli yüksekte ki koku bile almaz yaratığı ol, sonra gel bu çopur suratlı, vicdânı da yüzü gibi delik deşik, tırnakları katırdan kalın katrandan kara, kulakları eşek güzeli köy ağasının isten kararmış diyeceğim ama yok, isin de usuna düşse yüzünü kara çıkaracak kadar siyâh şapkasına kenar süsü diye iliş! Vay dünyânın tüküreyim dibine! Eskinin yazıcıları ellerine geçen vesîkaları kötülemek istediler mi kıyısına köşesine sinek ölüsü yamarlarmış, hani bok demek için, üstüne sinekler konar bâbında. Hah işte o sinek ölüsü görse iğrenip kendi güzelliğine şükreder bu insan soyunun en meymenetsizi karşısında. Fotoğrafını bastırıp kitapların içine koysan Kebikeç işsiz kalır. Elma kurdu yapsan Âdem’le Havva yemez o elmayı. Eksiği var, fazlayı ağzına alanın çenesini kırarım.
