Yazdıklarının yakılmasını vasiyet eden Kafka’nın, kendi deyimiyle, hortlakların önünde soyunduğunu görüyoruz. Hayat, daha başından kaybedilmiş bir savaş değil mi zaten? İçinde yaşadığı çağın ve toplumun yabancısı bir adam, geride tedirgin edici izlenimlerini bırakarak ayrılıyor aramızdan… Yazıları en yakın dostu tarafından piyasaya sızdırılıyor ve kendine özgü Kafkaesk serüven böylece başlıyor. Bir rüya iken kâbusu dönüşen varoluş; bazen bir şatoda, bazen bir dâvâda, bazen de bir dönüşümde anlamını buluyor. Para, borsa, döviz işlerinden ibaret görmediği hayatın içinden sesleniyor okuyucusuna Kafka; dinmeyen yaralarını muhafaza ediyor bünyesinde. Mutsuzluklarıyla kucaklıyor hayatı. “Sen bir bıçaksın, ben de durmadan içimi deşiyorum o bıçakla” diyor ya hani Milena’ya… Büsbütün dibe çekmek isteyen yerçekiminin pusu kurduğu bir ilişki bu!
Kafka, güncel hâdiseleri sembolik çağrışımlar üzerinden değerlendiriyor. Bulmacalaştırıyor yaşananları. Uzun yıllar ilgilisizliğe mahkûm edilen yazıları, sonradan yazın dünyasında yankılanmaya başlıyor. Çağ mesuliyetini özümsemiş bir yazar olarak Kafka’nın hâlen daha güncelliğini yitirmiyor oluşu da manidar. Otorite karşısındaki bireyin dinmeyen bunalımına yoğunlaşmış durumda çünkü…
Kafkaesk dünya ruh sağlığınızı bozulabilir.
“Her şey düzgün zaten” dediği hayatın nasılını sorgularken: “Korkunç şey şu yalan, kişiyi kemiren daha korkunç bir şey düşünemiyorum.” diyerek çıkıyor karşımıza
Korkuyor Kafka. Kafesini dışarıya çıkarıyor, belki bir kuş gelir, içeriye girmek ister diye… Kahramanları: Zayıf ve çâresiz.
Bugün artık, bir sabah bunaltıcı düşlerden uyanarak, kendini yatağında dev bir böceğe dönüşmüş bulan Gregor Samsa’larla dolu etrafımız; değişim başka başka kılıflar üzerinden devam etmekte. Üniversite kampüsünde, “kahrolsun sermaye” nârâsıyla deşarj olan genç memleket çocuğunun, mezuniyet sonrası, ekte özgeçmiş bırakması gibi güya kovduğu sermayeye…
