Radyoda Julian Casablancas’ın sesinden Instant Crush, lambaderden ılık sarı ışık, dışarda yer yer gök gürültülü sağanak yağmur eşliğinde araba sesleri, önümde notebook ve koltukta külçe gibi ben. Yerçekimi katsayısı 6,67 olamaz, bana bugün 8, 9, 10… Georg Ferdinand Ludwig Philipp Cantor ne verdiyse artık.(Evet, tek kişinin ismi ve hayır, Brezilyalı değil, Alman.) Hafiflemem lâzım. Hayallerim uçmakken, şimdi yer biraz çekimini azaltsa da magmayı görmesek derdindeyim. Bir tek uyurken hafifliyorum. Kalp atışlı ölüm. İyi ki uyumak eylemi var, neyse ki var.
Gravity filmindeki Matt Kowalsky (George Clooney) gibi hissediyorum, bile isteye ipimi kesip uzay boşluğuna bırakıyormuşum gibi kendimi. Gittiğim yer belli değil ama sonu kesin ölüm. Dünyadaki son gibi de değil. Önündeki maksimum zaman, çok minimum, kestirelebilir azlıkta. Oksijensizlik ve açlık, en erken hangisi ağır basarsa.
