Yansa afak gibi toprak da, bir kızıllık mülkünde vahşi bir hüküm sürse de bozulmayacak misakın; çünkü sen, mavisin ve beyaz.
Sen ilk kök salandın toprağa, bildirilmiş gibi gayretli atinin tufanı-seli, derine, derine, en derine… Sonra kayaları yontup inat ölüme, varlığını kelâm kılıp derine, derine, en derine kazıyandın. Atmaca olup gökyüzüne, kanatlarının izini derine, derine, en derine bırakan da sendin, yeryüzünü atlarının toynaklarıyla mühürleyen de. Ve gencayın doğduğu bir gecenin başında, kim bilir belki ortasında, belki sonunda, iki ırmak arasında bir kayına, belki bir söğüde yağan mavinin kutsadığı, Yunus gibi balık içre balıklarda derine, derine, en derine saklayıp esirgediği de sendin. Sonra dirliğin ateşe verilirken, yada sökülüp pâre pâre taşınırken, hatalarının ilki değil belki sonu hiç değil, izleyen de sendin. Ama derine, derine, en derine seslenen dağı, taşı, ağacı, kuşu duyan da tümen tümen göçedurup varlığını daim kılan da sendin. Sen dokuzunla onunla, gökte kanatlı yerde atlı, rüzgârın yoldaşı, kurdun karındaşısın; bildirilmiş gibi gayretli yüzyıllardır derine, derine, en derine kök salan, zevale meydan okuyansın.
