O Belde
Denizlerden
Esen bu ince havâ saçlarınla eğlensin.
Bilsen
Melâl-i hasret ü gurbetle ufk-ı şâma bakan
Bu gözlerinle, bu hüznünle sen ne dilbersin!
Ne sen,
Ne ben,
Ne de hüsnünde toplanan bu mesâ,
Ne de âlâm-i fikre bir mersâ
Olan bu mâi deniz,
Melâli anlamayan nesle âşinâ değiliz.
…
“Denizlerden esen bu ince hava, bu rüzgâr, saçlarınla eğlensin. Gurbet ve hasretten doğan bir iç sıkıntısı ile akşam ufkuna bakan gözlerinle sen, bilsen ne kadar güzel ve alımlısın! Ne sen, ne ben, ne senin güzelliğinde toplanan bu akşam ne de düşüncenin elemlerine bir sığınak olan bu mavi deniz, iç sıkıntısından, bezginlikten ve gönül yorgunluğundan anlamayan nesillerle tanışık değiliz.” diyen şair Ahmet Hâşim, hayalen veya gerçekten, gerçi birinci seçenek daha doğrudur; sevgilisi ile beraber bir deniz kıyısındadır. Vakit akşamdır. Zaten şair de edebiyatımızda âdeta bir akşam şairidir ya da akşam kızıllığının ve yalnızlığın şairidir.
