I
Sokak sokak katledilmiş adamlara dâir belirsiz imajlar canlandı gözümde. Tebahhur hâlindeki silik gölgelerin dar yollarda yükselen apartmanların pencere küpeştelerine değer değmez dağıldığını hayretle gözledim. En belirgin yerleri bellerindeki kamalar ve yatırtma börkleri olan bu gölgelerin ölü yeniçeri hayâletleri olduğuna karar verdikten sonra hülyâlarımı kamçılayan bir Pera sokağına girmek üzere olduğumun ayırdına varıp kendime geldim. Cebimde 1934 şehir rehberi olduğu hâlde hangi onomastik ayrıntıların günümüze intikâl edebildiğine dâir küçük bir keşif gezisinin içindeydim ve hayâlhânemin kapıları ardına dek açılmıştı. Kafamın içindeki uğultuların en belirgini, “arkanda kötülükler (/) yığın yığın kederler (/) ağır şatafatlı takım taklavatlarıyla geliyor” diyen bir şâire aitti. Yığın yığın keder ve kötülüklerin hışırtısı kulaklarımda, Şişhane taraflarına yaklaşınca, aklıma Frej Apartmanı düştü. Galip Dede Caddesi’nden Yüksekkaldırım’a doğru kendimi bırakmak yerine Glavani ailesinin inhitâtı üzerine yazmam gereken bir yazının yeni bir taslağını kurmaya başladım. Tünel Meydanı’ndan İlk Belediye ve Meşrutiyet caddelerini çiğneyerek o mücessem yapının önüne geldim. “Sen çalışkan halkın şehri / Devletler milletler vatanlar geçti, sade iyi olan kaldı” mısrâları döküldü ağzımdan; şüphesiz gayriihtiyârî döküldü; ama noktanın ardına ALT+CTRL+F formülasyonunu işleten tuhaflar tuhafı kafam bâzen iyi olanların da kalmayabileceğine dâir bir düşüncenin belli belirsiz dipnot olarak düşmesini sağladı. Önümden mülahham bir kızın poyraza tutulmuş eteği geçti. Onun eteğini, kalem gibi tâbir edilen bir başka kızın bacağında hayâl ettim; siyah babetli ve ince bilekliydi. Mutlu oldum. “İstanbul bin göz bin dudak halinde ayakta” ve başka bir noktaya doğru yürümek istiyorum; fakat meşhûr tembelliğim galebe çalıyor; ben de, zihnimde oraya uçabileceğimi düşünüp kaf ve nun’u birleştiren Tanrı’nın yarattığı bu kolaylığa şükrederek öylece gidiyorum.
